U proteklih dvanaest mjeseci većini čovječanstva životi su se okrenuli naopačke, u svakom smislu i pogledu, većini ljudi širom planete ovih godinu dana donijelo je malo dobrog, a mnogo, previše lošeg. Pored svih ličnih, porodičnih i drugih gubitaka, pored svih posljedica i implikacija ove istorijski jedinstvene situacije, JSD Partizan i svi koji vole ovaj klub, već na samom početku pandemije su doživjeli seriju bolnih i nenadoknadivih ljudskih gubitaka.

Podsjetimo, 2. aprila 2020. je preminuo Ranko Borozan, član Partizanove "generacije 1955." koja je odigrala prvi meč u istoriji Kupa evropskih šampiona, dan kasnije je FK Partizan ostao bez još jednog prijatelja i dugogodišnjeg sportskog radnika, Mihajla Ružića, a četvrtog aprila je preminuo Miroslav Gajić. Miša Tumbas, oličenje, simbol, ikona najiskrenije ljubavi prema Partizanu, najveći od svih nas i jedini, kome je Partizan bio zaista jedini životni sadržaj. Lično sam početak ovog vanrednog i nenormalnog života podnio mirno i staloženo, bez straha i očajanja, ali Mišina smrt emocionalno me je razorila. Spoznaja da novonastala situacija i mjere, koje su proizašle iz svega, neće dozvoliti da Miša dobije oproštaj kakav je zaslužio i koji je i nama svima, nebitno da li smo ga lično poznavali ili ne, bio emocionalna potreba, ovaj gubitak učinila je utoliko nepodnošljivijim. Lično ga nikada nisam vidio uživo, a plakao sam danima nakon njegove smrti. Boli i dalje. To dovoljno govori o njegovoj veličini i značaju u našem kosmosu, u kojem se sve vrti oko Partizana. Partizana, kao elementarnog faktora ličnog identiteta i kao kulturološke pojave, ne samo kao sportskog kluba.

Dok su suze za Mišom tekle, samo dva dana kasnije, šestog aprila, i definitivno smo ostali bez riječi koje mogu opisati naše boli. Izgubili smo Radomira Antića. Antara je bio jedna od najvećih ličnosti u istoriji svjetskog fudbala, daleko iznad lokalnih i regionalnih okvira, bio je istinska globalna veličina. Ali, uvijek i svuda je bio dijete Partizana i jedan od njegovih najvećih ambasadora. Jedini čovjek u istoriji fudbala, koji je trenirao i Real Madrid i Barcelonu i Atletico, bio je naš, Partizanov. Kraj te potpuno pogubne i bolne 2020. godine nam je odnio i Zoltana Saba, još jednog istaknutog i cijenjenog člana crno-bele porodice.

Nekako se činilo da je sva navijačka bol svijeta stala u tu godinu. Posve nevezano za sportske i ekonomske posljedice pandemije, koje su pogodile i klubove JSD Partizan. Ti faktori su meni lično suštinski nebitni i sekundarni. Punih godinu dana nakon početka ovog novog života, drugog marta, napustio nas je Milenko Savović. Oduzela nam ga je upravo ova bolest, koja nam u posljednjih dvanaest mjeseci samo uzima i otima.

Nisam bio u stanju da napišem bilo šta o našem "Svetom Savi" zadnjih dana. Bio sam u suzama i nevjerici, istovremeno pokušavajući da objasnim svojoj djeci, koja nemaju nikakvog dodira sa Partizanom, zašto sam tužan. Teško, nemoguće je to suvislo objasniti klincima, koji Partizan doživljavaju samo kao neki tamo klub, koji njihov tata redovno prati i gleda, koji su rođeni i odrastaju izvan tog nadrealnog i prilično iracionalnog kosmosa. Međutim, danas se u meni javila potreba da ipak objasnim. I samom sebi, a i vama, koji ovo čitate.

Moje prvo sjećanje na život vezano je za FK Partizan i čuvenu utakmicu sa Queens Park Rangersom na jesen 1984. godine. KK Partizan i košarku kao sport sam tek par godina kasnije počeo svjesno da doživljavam. Ne znam zašto, pretpostavljam zbog uticaja mog oca, koji je bio i ostao primarno vezan za fudbal. Moje prvo sjećanje na košarku je ekipa Partizana iz 1986/87, koja je na kraju te sezone, predvođena mladim i široj javnosti nepoznatim trenerom, Duškom Vujoševićem, neočekivano i iznenađujuće postala šampion Jugoslavije. U narednom periodu ću tek shvatiti šta je to tada značilo i koliko je bilo teško osvojiti ligu najveće evropske košarkaške sile.

Iako košarku nikada nisam pratio istim razumijevanjem kao fudbal, taj tim Partizana me nepovratno povezao sa sportom, koji će mi u narednim decenijama donijeti mnogo više emocionalnih, ali i rezultatskih momenata sreće, nego fudbal. Fudbal doživljavam kao nešto urođeno, nešto što nisam birao, dok sam košarku svjesno izabrao, u košarku sam se svjesno zaljubio. Od tada sam pratio i pratim taj sport različitim intenzitetima i krajnje selektivno, u zavisnosti od ličnih preferencija prema određenim igračima, trenerima, stilovima igre i sl. Košarka mi je omogućila da svjesno doživim i detaljno pratim karijeru po meni najvećeg sportiste svih vremena, Michaela Jordana. Neizmjerno sam zahvalan na tome, ali Najveći je za mene prije svega simbol veličine u univerzalnom smislu, neponovljivog i unikatnog spoja talenta, radne etike i želje za pobjedom, uz mentalni sklop, koji je jedno ljudsko biće lansirao u neku orbitu koja nije bila dostupna običnim smrtnicima. Skoro nadljudska pojava, van granica same košarke. Ne, meni je košarka ustvari Partizan. Ne samo simbol, nego sinonim za sport, koji zaista volim, koji je za razliku od fudbala bio moj izbor, u koji sam se zaista i istinski zaljubio. Ako je fudbal nešto poput roditelja, koji su tu od prvog udisaja, košarka je ona najveća ljubav. Ta veza može, ali ne mora da bude srećna i savršena, ali uvijek ostaje najviši stepen emocije.

Partizan i košarka, kao nerazdvojna simbioza, podarili su mi mnoštvo radosti i sreće u rezultatskom smislu, ali i nekih, nikada preboljenih trenutaka i perioda tuge i suza, nastalih tragičnim i dramatičnim porazima. Njih je nesumnjivo bilo znatno manje od onih srećnih. Pored svih trofeja i trijumfa Partizana od te 1987. do danas, a bilo ih je u izobilju, momenata i emocija čiji intenzitet ne može da se opiše i dočara riječima, ljubav prema košarci nije bila rezultat gore spomenute titule. To je možda bila klica prve zaljubljenosti, ali iskonska ljubav je nastala u periodu nakon toga, koji je uglavnom bio obilježen porazima u odlučujućim mečevima, skoro uvijek na korak do vrha. U periodu od pet godina nakon te šampionske titule Partizan je osvojio jedan nacionalni Kup, te jedan evropski Kup Radivoja Koraća, drugog i manje bitnog međunarodnog klupskog takmičenja, dok je istovremeno na tragičan način propustio da osvoji evropsku krunu 1988. u Gentu, a godinama u nacionalnom šampionatu bio nemoćan protiv splitske Jugoplastike. Mlađe generacije treba da znaju da je tih godina bilo teže postati prvak Jugoslavije, nego osvojiti Kup evropskih šampiona, pandan današnjoj Euroligi. Objektivno gledajući, ti porazi od rivala iz Splita su Partizan koštali nekoliko evropskih naslova. Međutim, ni tada, a ni danas ne osjećam žal za propuštenim trofejima i odličjima. Par godina kasnije je i Partizan postao evropski šampion, u decenijama koje su slijedile osvojio more raznih trofeja i postizao nestvarne, šokantne rezultate u Evropi, prkoseći svim rezonima modernog sporta. Mnoge igrače iz te trofejne, dominantne ere, najiskrenije sam zavolio i prihvatio kao dio porodice, i domaće, a posebno "strance", koji to odavno više nisu. Ipak, ako je Partizan košarka, onda je za mene lično Partizan u tom smislu prije svega taj Partizan sa kraja 80ih godina.

Kiće i Praje se ne sjećam, ali Duško Vujošević na klupi, a Saša Đorđević, Željko Obradović, Predrag Danilović, Žarko Paspalj, Goran Grbović, Ivo Nakić, Miroslav Pecarski ili Vlade Divac na parketu su moj "Dream Team", razlog nepovratne i neizbrisive ljubavi prema košarci. Taj Partizan i Hala sportova na Novom Beogradu, sa svojim neponovljivim konstrukcijama koševa, koje su se razlikovale od svih drugih na planeti, za koju niko nije znao kako je primala po sedam hiljada ljudi, koja je bila kultno mjesto i "place to be" u Beogradu, i u kulturološkom, ne samo u sportskom pogledu, meni kao dječaku su pružali su osjećaj da je svaka utakmica pred TV ekranom najbolji koncert mog života. Nezavisno od takmičenja i protivnika. Ta fascinacija, koju je zaista jako teško opisati na adekvatan i dostojan način, bila je razlog zašto je moja prva domaća utakmica Partizana uživo bio meč Partizana i Cibone u Hali, a ne neki fudbalski meč na stadionu JNA, o kojem sam zapravo mnogo duže i više maštao.

Taj Partizan i Hala sportova su meni do danas ostali ideal košarke kao kulturološkog fenomena, bez rezultatske konotacije, mnogo više kao faktor identiteta ljubavi prema klubu, koji je postao i ostao sinonim za samu igru i sport, mimo bilo kakvih racionalnih normi. Krajnje lično i subjektivno, naravno. Tako sam do današnjih dana ubijeđen da je navijanje na finalnoj utakmici Kupa Koraća 1989. protiv Kantua najbolja i najjača atmosfera, navijačka predstava u istoriji sporta, čak i iznad svih epskih momenata u Pioniru mnogo kasnije. Kao što su i prvi i posljednji nastup Tonija Kukoča u Hali sportova, koji zaokružuju eru mnoštva teških i bolnih poraza koje je on kao glavni akter najvećeg rivala nanio Partizanu, bili su tako uzvišeni i veličanstveni momenti, možda i najveći u tom smislu u istoriji jugoslovenskog sporta, ali i društva: I 1987. i 1991. je postigao po nekih 30ak ili više poena i rastavio tim Partizana na najprostije faktore, i 1987. i 1991. je bivao ispraćen ovacijama Partizanove publike. Na te trenutke, prije svega na ispraćaj na Tonijevoj posljednjoj utakmici na domaćim terenima, više sam ponosan nego na sve titule i trijumfe. Na taj naklon istinskoj veličini, baz klubašva i klasičnih navijačkih normi ponašanja. To je Partizan. To je košarka.

Sve ovo navodim da bih naglasio značaj baš tog Partizana za mene u svakom smislu, potpuno nevezano za rezultate, sportske uspjehe ili neuspjehe. Taj Partizan je bio projekcija muzike uz koju sam odrastao - Rock 'n' Roll, punk, nerijetko i heavy metal. Nisam, naravno, svega ovog bio svjestan u tom periodu, mnoge opisane spoznaje su uslijedile tek kasnije kao rezultat odrastanja i sazrevanja. No, nikada se nisam pitao da li je, meni lično i subjektivno, neka ličnost iz tog Partizana neka vrsta simbola kluba, tog vremena i košarke generalno. Sve gore navedene igrače volim na različite načine. Sale i Sale, Ivo i Željko su mi kasnije podarili najveći momenat svih vremena, Divac je u međuvremenu postao "svetski, a naš", Paspalj na svoj način takođe. Pecarski, taj heavy metal element u tom bendu, nije kod mene stekao veći značaj mimo kultnog i tada jedinstvenog zakucavanja. Duško Vujošević će tek mnogo kasnije postati možda i najveća ličnost u istoriji kluba. Zapravo je kristalno jasno ko je oličenje svega što je u meni rodilo tu ljubav, a ko je istovremeno i simbol i preteča Partizana kao jedinstvene pojave u svijetu košarke, sporta generalno, ali i društvenog fenomena - Milenko Savović.

KK Partizan je, iz moje lične perspektive, od kraja 80ih godina do prije par godina, opet potpuno nevezano za rezultate i učinke na sportskom polju, uvijek bio nešto posebno. Pojam institucija se godinama toliko eksploatiše i forsira, često i na pogrešan način, ali zapravo odlično definiše ovaj klub. Institucija. Jedinstven fenomen, drugačiji od svih ostalih sportskih klubova i društvenih pojava. Na jedan krajnje abstraktan, teško opisiv način. Ne kao materijalna kategorija, više kao osjećaj. Znam da većina vas zna i razumije o čemu pišem.

Tako je i Milenko Savović u tom timu Partizana bio jedinstvena pojava, drugačiji od svih. Ostali, od Đorđevića do Divca, bili su kombinacija rocka, punka, metala, glam rocka, spektakularan, ali i pomalo anarhičan orkestar, oslobođen krutih struktura i okova, što možda jeste koštalo mnogih titula, ali što je djelovalo skoro uvijek spektakularno i fascinantno. Savović, koji je slušao i živio baš tu vrstu muzike, roker i panker, na parketu je bio nešto sasvim suprotno tome. On je bio element harmonije, sklada, elegancije. On je bio jazz. On je bio taj, čije jazz harmonije i akordi su nam pružale momente predaha i mira od buke i siline, koje su krasile te svirke košarkaša Partizana. Ti periodi odmora i predaha su bili krajnje neophodni i ekipi, ali i nama gledaocima. Nije li na kraju bilo sasvim prirodno i logično da je upravo taj jazz muzičar bio kapiten te žestoke hard rock družine?

„Sveti Sava, Sveti Sava", orilo bi se pod svodovima beogradske Hale sportova kada bi Milenko Savović napravio dobar potez, zakucao loptu u koš. Dugo je bio jedini igrač Partizana čije ime se skandiralo sa tribina, i pored Divca, Saleta, Paspalja. Očigledno da ja, kao klinac pred TV ekranom, nisam bio jedini, koji je Milenka doživljavao kao nešto posebno u toj u svakom pogledu posebnoj ekipi. Bio je van klišea - na terenu harmonija i mir, van terena rock i punk, ali vrstan poznavalac, slikarstva, književnosti, kulture uopšte. Neprestano je čitao, saigrači su svjedočili da bi na svako putovanje nosio pregršt knjiga. Opštepoznato je da su rijetke ovakve ili slične ličnosti u svijetu sporta, i tada i danas. Nama partizanovcima, ipak, nisu nepoznate ovakve pojave među sportistima. Milenko Tepić, Vladimir Lučić ili Dušan Kecman su samo neki od košarkaša Partizana, koji su takođe uspostavili odnos sa segmentima kulture poput književnosti, kinematografije ili umjetnosti. Milenko Savović je bio preteča tog fenomena, on je udario temelje tom segmentu, koji će kasnije postati jedna od prepoznatljivih i osnovnih karakteristika "dece Partizana". I preteča ličnosti i ljudskih kvaliteta kapitena KK Partizan. Mića Berić, Pera Božić, Joffrey Lauvergne ili Novica Veličković, svaki na svoj način poseban i jedinstven, u smislu ljudskih i moralnih karaktaristika kao primarne kategorije predstavljali su i predstavljaju kontinuitet kapitena Partizana po uzoru na Milenka Savovića.

Savović je tih godina, na koncu 80ih, bio već u zrelim igračkim godinama, uz Obradovića najiskusniji u inače veoma mladoj ekipi. Njegov zaštitni znak, tako sam ja to doživljavao, bio je pramen kose veoma svijetle nijanse na inače bujnoj, tamnoj kosi. Nije to djelovalo ni najmanje ekstravagantno na mene, godinama sam bio uvjeren da se radi o prvim vlasima sijede kose. Tek godinama kasnije sam saznao da se tu radilo o promjeni imidža pod uticajem muzike. „Kada su se pojavili pank i novi talas, sve sam zaboravio i počeo sam samo to da slušam - ofarbao sam zbog panka pramen", objasnio je Kapiten 2016. godine u intervjuu za Nedeljnik.

Buntovnik, ali i producent pozorišne predstave i fakultetski obrazovan. Jazz, ali i rock i punk. Vrhunski sportista, ali i intelektualac u pravom smislu riječi. Simbol i preteča možda i najvažnijeg segmenta KK Partizan kao društvenog i kulturološkog faktora - razvoj igrača kao ličnosti, bez kalupa opštih normi i konvencija, sa fokusom na individualnost svake osobe.

Bez obzira na to što ja rezultate, uspjehe i trofeje u kontekstu KK Partizan kao fenomena smatram sekundarnim faktorima, nema sumnje da Partizan ne bi bio ovo što je već decenijama, da nije bilo svih tih brojnih trofeja, trijumfa i uspjeha, da nije bilo stvaralaštva, koje je stvorilo i afirmisalo nevjerovatan broj igračkih i trenerskih karijera na najvišem globalnom nivou.

Kao što sam naveo, za Kiću i Praju sam se prekasno rodio, ali sam doživio i prvog i drugog košarkaša koji su iz nekog evropskog kluba prešli u NBA: Vlade Divac i Žarko Paspalj. Prvo finale plej-ofa NBA nekog evropskog igrača - Vlade Divac kao startni centar LA Lakersa i nasljednik Kareem Abdul-Jabbara. I Divcu i Paspalju je Milenko Savović bio kapiten, lider ekipe koja ih je afirmisala i katapultirala u tada nestvarne visine. Divac je jedan od glavnih faktora za razbijanje predrasuda o evropskim košarkašima u NBA kosmosu, zahvaljujući njemu su tokom godina i drugi Evropljani dobijali šanse u tada nedodirljivom svijetu, čime je nepovratno pokrenut proces, koji danas doživljava kulminaciju dominacijom košarkaša sa naših prostora NBA ligom. Sve je počelo sa Divcem, a Divca je stvorio Partizan. Savovićev Partizan.

Neposredno po završetku igračke karijere, "Sveti Sava" je postao sportski direktor Partizana, koji je u sezonu 1991/92 krenuo sa mladim, neiskusnim timom, koje sa jedne strane jeste imao vanserijske talente Đorđevića i Danilovića, koji su, međutim, i dalje bili mladi, neiskusni i još neostvareni u nacionalnoj selekciji tadašnje države, gdje su na njihovim pozicijama prednost imali Dražen Petrović, Velimir Perasović itd. Ostatak ekipe Partizana su činili mladići nepoznatih imena kao Rebreča, Lončar, Šilobad, te iskusniji igrači maksimalno solidnih karakteristika. Nije to više bio onaj Partizan iz prethodnog perioda, nije skoro niko očekivao ništa od te ekipe. Povrh svega, Partizan je nakon odlaska Duška Vujoševića ostao bez trenera i pred Savovićem je bio prvi veliki izazov. Da skratim - nije samo Dragan Kićanović odlučio da još kao igrača aktivnog Željka Obradovića nominuje za novog trenera. Željkov kum, Savović, takođe je imao svoj doprinos tom naizgled sumanutom potezu.

Znate već svi, ma kada da ste rođeni, šta je uslijedilo. Tog ljeta 1991. počinje raspad SFRJ uz ratno krvoproliće, usljed čega su svi sportski klubovi sa prostora Jugoslavije bili primorani da domaće utakmice igraju van zemlje. Samim tim i Partizan, koji je bio učesnik dotadašnjeg Kupa šampiona, a današnje Eurolige, koja je pred tu sezonu dobila novi format i novi naziv: Po prvi put su elitnom takmičenju nastupali i vicešampioni najjačih nacionalnih liga, dakle Jugoplastika i Partizan iz Jugoslavije, a takmičenje je ponijelo naziv FIBA European Championship.

Odluku da Partizan bude "domaćin" u Fuenlabradi, do tada našoj javnosti potpuno nepoznatom predgrađu Madrida, donio je Milenko Savović. Odlučio je da je smislenije i jeftnije da ekipa boravi u Madridu i nikako ni ne ide u Beograd. Time je, tada nesumnjivo nesvjestan posljedica te odluke, udario temelj najvećoj senzaciji u istoriji evropske košarke. Fuenlabrada je postala košarkaška sredina, Partizan je postao Partizan de Fuenlabrada, postavši nepobjediv na "domaćem" parketu protiv najjačih evropskih timova, plasiravši se na završni turnir u Istanbulu uz samo jednu utakmicu u Beogradu. Na kraju je taj tim izbjeglica i anonimusa, uz anonimusa i na klupi, postala šampion Evrope. Možda sam neobjektivan, ali se ne sjećam većeg čuda u istoriji modernog, vrhunskog sporta. Mnogi evropski klubovi imaju više naslova u najjačem takmičenju, ali nikad niko taj trofej nije osvojio kao Partizan 1992. Milenko Savović je, ne samo na osnovu navedenih odluka i poteza, neizostavna i nezamjenjiva karika najslavnije sezone Partizana u njegovoj istoriji.

Ovo pomalo i nepovezano štivo ima zapravo još jedan cilj, pored lične želje i potrebe da pišem o njemu - da mlađim generacijama zaljubljenika u Partizan bar donekle predoči veličinu i značaj Milenka Savovića za naš klub. Ne samo kao košarkaša, nego prije svega kao ličnosti koja je direktno uticala na razvoj i stvaranje fenomena i pojave KK Partizan, i u rezultatskom, ali prevashodno u kontekstu izgradnje jedinstvenog i posebnog identiteta kluba. Sve ono što volimo u i oko Partizana, sve ono na šta smo ponosni i što želimo da zaštitimo od nestanka, u ogromnoj mjeri je stvorio i gradio i Milenko Savović. Da, bilo je i boljih i uspješnijih igračkih karijera u Partizanovoj istoriji, ali sve, što je Milenko na i mimo parketa uradio za Partizan, svrstava ga nesumnjivo u prvi ešalon legendi KK Partizan. Rame uz rame sa Kićom, Prajom, Duletom, Saletom i sličnim veličinama.

Bitno je da, prije svega, mlađe generacije, koje se Milenka ne sjećaju ni kao igrača/kapitena, niti kao funkcionera, koje ga znaju samo iz priča nas starijih ili kao nekog, ko je godinama otvoreno i nepretenciozno komunicirao sa svima nama na tviteru, shvate da smo izgubili jednu od najvećih i najznačajnijih ličnosti u istoriji KK Partizan. Trojka iz Istanbula se lako i po automatizmu prenosi i na nove naraštaje, ali Milenkova djela i njegov doprinos nisu ništa manje težine od Saletove trojke. Njegov odlazak je nenadoknadiv gubitak. Partizan je za mene košarka, a Milenko Savović je Partizan.

A, kako je Milenko oduvijek doživljavao Partizan, najbolje odslikava njegov tvit iz prošle godine, koji smo postavili iznad teksta.

Počivaj u miru, Kapitenu.

P.S. Imao sam namjeru da ovaj tekst, koji nema nikakvih pretenzija po pitanju kvaliteta, nego je lična potreba i sadrži isključivo emocije, ne kvarim komentarima o načinu na koji je KK Partizan ispratio gubitak jedne od najvećih klupskih ikona, ali ipak moram. Između Milenka Savovića je skoro pola vijeka stajao znak jednakosti i stajaće vječno. Isti taj klub je svom Kapitenu odao "počast" šturim obavještenjem na zvaničnom sajtu, koje djeluje skoro nevoljno. Čitavih deset rečenica, punih opštih mjesta i izlizanih fraza, posvetio je Partizan svom Milenku. Uz to su se zvanični klupski nalozi na društvenim mrežama istakli šerovanjem slike murala, koji je GTR posvetio Milenku.

Deset rečenica. Ništa više. Utakmica u Trentu u okviru Eurocupa protekla je bez ijednog znaka pažnje, bez traga počasti jednoj od najvećih ličnosti u istoriji ovog nekada velikog kluba. Ni desetodnevna serija tekstova, sjećanja, fotografija ili video snimaka ne bi bila dovoljna i adekvatna veličini Milenka Savovića, ali tekst od deset reda radi otaljanih rečenica je sramotna i poražavajuća reakcija. Svjesno sam iznad napisao da je Partizan nekada bio veliki klub. Ne zbog loših rezultata, to ne definiše veličinu Partizana. Ovaj Partizan, sve da osvoji svako takmičenje u kojem nastupa, više nije veliki klub. Klub, koji nema nikakav odnos prema svojoj tradiciji, koji iz dana u dan svojim djelovanjem i nastupima sve više gubi svoj identitet, nije postaje samo sve više običan i bezličan, nego neizbježno postaje mali klub primitivnih manira, bez dostojanstva i samopoštovanja. Loši rezultati, kadrovske greške, loše finansijsko poslovanje - sve je to na kraju oprostivo i suštinski ne determiniše veličinu kluba. Ali, ovakav sraman odnos prema sopstvenoj istoriji i tradiciji, koji nema opravdanja ni u čemu, ukazuje da ovaj današnji Partizan nema svijest o identitetu, da ne zna ni ko je i šta je. Svi vi, koji ste odgovorni za ovu istorijsku sramotu, koji nominalno predstavljate Partizan, svjesno ili nesvjesno, ubijate Partizan Milenka Savovića. Mene je sramota, a vas vjerovatno nije.